Όταν η Εύα, νεαρή παιδοψυχολόγος, προσλαµβάνεται στην πρώτη της δουλειά, το µόνο που θέλει είναι να εφαρµόσει όλα όσα έµαθε κερδίζοντας τόσα ΑΡΙΣΤΑ στο πανεπιστήµιο. Η τρυφερή όµως σχέση που αναπτύσσεται ανάµεσα σε κείνη και σ’ ένα απ’ τα «παιδιά της σιωπής», που στις «ΓΑΛΑΖΙΕΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ» θεωρείται «δεδοµένη» περίπτωση, την οδηγεί σε δρόµους άλλους. Η σύγκρουση µε τον διευθυντή του ιδρύµατος, ίνδαλµα και πλατωνικό έρωτα των φοιτητικών της χρόνων, µα και µε τον ίδιο της τον εαυτό είναι αναπόφευκτη, καθώς ολότελα αντιεπαγγελµατικά και αντιδεοντολογικά, µε µόνο συµπαραστάτη το αγόρι της, τον Θεόφιλο, ρίχνεται σ’ έναν αγώνα ν’ ανατρέψει αλήθειες και δεδοµένα επιστηµονικά γι’ αυτό το παιδί, ψηλαφώντας και βρίσκοντας την ελπίδα µε το πείσµα της νιότης και τα µάτια της ψυχής της µονάχα.