Ένας συγγραφέας παρατηρεί το θέαμα του κόσμου. Βρισκόμαστε στα χρόνια της ευημερίας. Όμως εκείνος βλέπει τη φύση να ρημάζει, τον άνθρωπο να αποξενώνεται από τον άλλον άνθρωπο, το κυνήγι του χρήματος να διαβρώνει το νόημα της κοινής ζωής, έχοντας καταντήσει αυτοσκοπός. Και αποζητά τόν διάλογο μ' εσένα, αναγνώστη: αυτόν ξεκινά το βιβλίο που κρατάς. Τα χρόνια περνούν και μια πρωτόγνωρη οικονομική κρίση τσακίζει την Ελλάδα, ενώ εκείνος γράφει ακόμα το βιβλίο του. Άραγε όσα συλλογιόταν έχουν γίνει ανεπίκαιρα; Η πιό επίκαιρα από ποτέ; Μήπως, για να καταλάβουμε τί μας συμβαίνει σήμερα, πρέπει να ρωτήσουμε το χθες; Μήπως ή "κρίση" δεν είναι μόνο ελληνική άλλα ευρωπαϊκή και παγκόσμια, ούτε μόνο οικονομική άλλα ριζικά ανθρωπολογική; Μήπως χρειάζεται να ξανασκεφτούμε από την αρχή τα πράγματα του κόσμου και τις λέξεις, πού τα ονομάζουν; (Αυτή δεν είναι ή δουλειά της λογοτεχνίας;) Και πρώτα απ' όλα να ξανακερδίσουμε το χαμένο νόημα της λέξης "οικονομία", σ' έναν καιρό όπου "οίκος" μας έχει γίνει ή οικουμένη και "νόμος" της ή "ανομία"; Και, αν το κατορθώναμε, δεν θα απαντούσαμε καλύτερα στο ζητούμενο του σημερινού Έλληνα, στο "ζητούμενο του άνθρωπου"; Γ.Κ.